do drzwi. Jakoś dziwnie nie mógł uwierzyć w jej zapewnienie. „Nie będziesz nawet wiedział o naszym istnieniu". Jej słowa nadal dźwięczały mu w uszach. Jednak bardzo wątpił, czy zdoła zapomnieć, że Amy przebywa pod jego dachem. ROZDZIAŁ DRUGI - Jeremiah, dziękuję, że powiedziałeś mi o tej biźnie na brodzie - z uśmiechem zagadnęła Amy, przyczesując włoski malca. - To jedyny sposób, żeby nas odróżnić. Na szczęście uderzyłem się w brodę, gdy skakałem po łóżku. PIT-37 2020/2021 - jak wypełnić? Broszura Ministerstwa Finansów Amy skrzywiła się leciutko. - No nie wiem, czy to można nazwać szczęściem. Benjamin, daremnie próbujący uporać się z guzikiem, podniósł główkę. - Zrobili mu trzy szwy. Prawdziwą igłą. I w ogóle. wniosek postojowe dla prowadzących działalność - Na pewno bardzo bolało - użaliła się Amy. -Nie, nic a nic! - z przejęciem zaprzeczył Jeremiah i dumnie wypiął pierś. - Pan doktor zrobił mi znieczulenie. W brodę. Brat patrzył na niego z nieskrywanym podziwem. - Zrobił mu zastrzyk. - Mama jeszcze się z tego śmieje - dodał Jeremiah. - Bo jak doktor zszywał mi skórę, to ja chrapałem. - Kiedy to było? - zainteresowała się Amy. - Kilka lat temu - rzekł. - Kiedy jeszcze byłem bardzo mały. Stłumiła uśmiech. Przez te pięć dni, odkąd była z chłop cami, wiele się nauczyła. I uświadomiła sobie, jak inaczej wygląda świat widziany oczami dziecka. - A zatem to się stało, gdy byłeś jeszcze petit garçon. -Starała się wymówić te słowa z najlepszym akcentem. - Kim byłem? - zdumiał się Jeremiah. Amy zaśmiała się. pekao24 - Małym chłopcem. Tak się mówi po francusku. - Znasz francuski? - Benjamin wlepił w nią szeroko otwarte oczy. Był pod wrażeniem. - To nic takiego. - Uśmiechnęła się. - Znam francuski, ale nie bardzo dobrze. Gdy byłam małą dziewczynką, uczyłam się tego języka. - Nie będzie chłopcom wyjaśniać, co to jest klasztor i zakonnice. To dla nich zbyt trudne. - Moje nauczycielki szkoliły się we Francji.